يه جاده غريب و دور
که راه نداره تا نسيم
من و يه دنيا خاطره
تو کوله بار بي کسيم
دونه به دونه اشکامو
به پاي رويا ميريزم
که سبز بشه يه روزگار
تو باغ خشک پاييزم
خرمن اميد منو
سوزونده شعله هاي آه
دارم تماشا ميکنم
خودم رو تو قاب گناه
يه تيکه از يادمو من
ميسپارمش به آسمون
بگه خدا خدا ببين
طفلکي از خودش گريخت
با گريه ميرفت و کسي
پشت سرش آبي نريخت
تا بره با ابرا يه روز
پيش خداي مهربون
